Leela

eergisteren Leela James in het Depot in Leuven. Ze was bij momenten super ok, heel erg funky, maar op andere momenten langdradig (trage nummers werden veel te lang gerokken,) en very American. De bassist had een riem met blauwe LEDjes in. De show zat vol met positive messages en zo. Er werd zelfs een meisje op het podium gesleurd, die in de micro moest roepen "I am Free! I am good! etc". Maar over 't algemeen straf, want Leela heeft een klok van een stem, een présence om u tegen te zeggen, een lekker poepke en korte dikke beentjes waarmee ze parmantig rondhuppelde, en natuurlijk dat haar, dat haar! In de finale stond 20 man op het podium te dansen, waaronder Joeri Fransen (jawel dé Joeri van idool!), maar hij mocht neit met haar babbelen. Ik wel. c'est à dire, ze bleek niet op de hoogte dat er een interview zou zijn, en wou het niet. "oh no, not an interview, noooo". Maar ik heb diep in haar ogen gekeken, gezegd dat het echt niet lang zou duren, en ondertussen mijn gerief (opnametoestel, mind) al bovengehaald, en 't was ok. Ze had pinkelingsjes op haar kaakjes, een wat truttig maar sexy piepstemmetje en een ondeugend kinderlijk giechellachje, en vertelde vrijuit over haar knieblessures en wat "keepin it real" voor haar betekent. "Don't just play the funk, be the funk!". Mooi gezegd. Ze was sympathiek. In 't naar buiten gaan passeerde ik haar bassist, een lange magere neger, zo stoned als een garnaal. "Now that's a great jacket!". Hij had het op mijn hugo Boss gemunt. Ik antwoordde, "and that was a great gig". "Yeah man, thanks, you're cool". Ik heb blijkbaar wat credibility bij de niggers. Een of andere blonde del was ondertussen binnengeslopen, klaar om hem af te likken, wat hij haar later op de avond ongetwijfeld nog heeft laten doen (I'm not kidding). Ze moeide zich: "you can exchange the jacket for the gig", waarschijnlijk niet wetende wat een gig betekent, maar de neger ging akkoord. "I wanna exchange for your bass" zei ik, maar dat was geen optie. We hebben dan nog een tijdje handjes geslagen nigger-homie-style, u weet wel. Respect. Op de trap kom ik ons Anneke tegen, een schoon kind van de platenfirma. "Wouter help mij" vliegt ze rond mijn nek. De androgyne backing vocal-nigger wou erop. En hij liet niet los. Ik heb haar letterlijk moeten buitensmokkelen, want zeggen dat ze mijn vriendin was had geen effect. Hij begon dan maar in zijn pint te blazen dat het schuim rondspetterde. En leute dat hij had. Den drummer, een boom van een meter of 2 hoog en even breed stond zich vol te gieten aan de bar met een handdoek in zijn nek. En ondertussen bij een chick aan 't aandringen om haar telefoonnummer te krijgen. Een zootje, maar zo hebben we 't graag. Americans...