zanzi en andere bars

we leven nog.  En alweer een stuk meer dan een week geleden.  Ik probeer het deze keer wat gevatter te houden.  Na de top van de Kili was ons lijden dus effectief nog neit gepasseerd, we moesten nl ook nog terug naar beneden.  Door stof en gruis was het schuiven geblazen, uren aan een stuk, tot onze kwadriceps en kuiten op springen na gespannen stonden, en we op den duur om de tien minuten moesten pauzeren omdat onze beentjes  goed gekookte spaghettis geworden waren.  Compleet op.  Bovendien moet je rekenen dat het ondertussen morgen en middag werd, dat we ondertussen een paar duizend meter lager waren en dat de zon serieus begon te branden, temeer daar we nog elk voorzien waren an een laag of 8 en thermisch ondergoed en zo.  30 graden vlak in ons gezicht.  In een paar uur tijd hadden we een temperatuursverschil van mer dan 40  graden  ondergaan, en ondertussen ging de hoofdpijn niet weg, we waren te uitgeput om iets te eten, en zijn ten slotte gewoon in de blakende zon op de keien in slaap gevallen voor een uurke. Daarna ging het alweer iets beter.  Onderweg kwamen we een bende Zuid-Afrikanen tegen die vroegen  welke route we genomen hadden.  Machame zeiden  we.  No no that was not possible because we did that one and we didnt see you.   Where did you stop?   En na uitleg bleek dat we niet Machame, maar wel Western Bridge gedaan hadden, the really hard one.   macahame is not nearly as tough. onze gids beaamde dat.  Het was de slechtste gids aller tijden, het was zijneerste keer en hij voelde zich heel wat, kon geen engels tenzij om zaken te doen en gaf op geen ankele vraag antwoord.  Goed bezig.  Maar na 14 u konden we toch op een matje vallen en voldaan gaan maffen, om 16 u later wakker te worden en met een grote mond de rest van de berg af te wandelen.  Nu was het niks meer.  Een ding hadden we weliswaar nog niet gehad: regen.  Het goot de laatste dag op de kili.  Bovendien hadden we de meeste van onze kleren weggegeven aan de dragers en was de rest nog doorweekt van het zweten van de dag ervoor (we hadden dan ook effectief alles aan wat we bijhadden), t was dus nog eens afzien en klutteren, maar ten slotte was er een douche en een -hoe kan het ook anders- kilimanjaro-bier dat meer smaakte dan ooit tevoren.  Never again hoorde ik her en der, en ik kon dat alleen maar beamen. 
En daar begon de zoete sjokolatten vanille brandy aardbei kant van de reis, want het ging richting zanzibar, hemel op aarde, tropisch paradijs en culinair galabal, met blauwe oceanen tot ver voorbij mijn dromen, palmbomen, kokosnoten en hangmatten, zwembroeken,  zonnebrillen en Denen.  Het zit hier om een of andere reden vol met denen, maar ze weten zelf neit waarom.  Maar wat hebben we het hier al van gepakt.  Elke avond uitgebreid gaan eten (Na 2 weken banaan en ei, wat een genot), een stamcafe met een terras waarmee je je in Brussel op drie dagen zou binnen boeren, koreander, kokos, mango en rijst, vissen waar je nog nooit van gehoord hebt op zijn indisch met de fijnste kruiden (zanzibar is het spice-island voor iets, de ginger, de saffraan, de vanille en de kruidnagel komen hier allemaal letterlijk van de bomen ), pompoen met pepers, papaya met kaneel, serengeti en kili-bier en dat allemaal aangebracht door ranke negerdames, hier wil ik mijn leven laten, mensenlief wat een genot, wat een genot.   Komt daar nog bij dat we hier vier dagen gedoken hebben, in en rustieke boot de oceaan opvaren en dan het water in, tussen koralen waarvan ik dacht dat ze alleen maar in boekjes bestaan en met 100den vissoorten met kleuren die ik nog nooit gezien had, het is onbeschijfelijk.  Bovendien werden we begeleid door Sebastian, een hele fijne gast uit Lyon en Tess, Lovely tess, uit Groot-Brittanie, blond en polyglot en met een stewardess-smile waarvoor de noordpool zou smelten, u moest allen hier geweest zijn!