skwasj

kware gistern gaan squashen met Anneke, niet voe teen of tander, maar da's een eindelijks keun, een kleintje met groene oogskes in amandelvorm, en met een schoon figuurtje en ol, gow echt een eindelijks knap meisje, en met poten en oren en ol, gow, ge weet wel. Nu gistern waarn we dus gaan squashen, maar 't probleem is da'k ik dat wel een bitje kan, vroeger ging ik zeker een keer te week gaan squashen, maar zij heeft dat nog noois gedaan en ook nog noois getennist of gebadmintond of zo, alle nog noois een raket vastgehad. Dus wuk doe'k ik, gentleman da'k zijn, ik hou mij eindelijks in, 'k sla niet door, 'k geef de ballekes schoon terug in plaats van ze smerig langs de muur te slaan, enz. Maar zelfs al legde ik de bal voor haar voeten, ze sloeg er nog nevers, en ik scoorde nog, zelfs al wilde ik niet. Dus na een tijdje stond ik 23-0 voor of zo, en zij vraag aan mij, hoeveel is 't? Ik wil haar sparen en ik zeg 8-3, waarop ze heel parmantig en bloedserieus vraagt, "voor mij?" Eigenlijk was dat een beetje lomp, maar ik vond het vooral super schattig, zij mag dat doen, ik was er blij over. Je had ze moeten zien met haar wit trainingsbroeksje aan en een strak baaitje van Gomez en lichtjes arrogant lachen en met haar heupjes schudden als ze passeerde, pffff... Ze was eigenlijk heel de avond kweetniehoe koddig bezig, maar ik zal daarvover niet verder uitweiden. Want ik kom to the point: Op een bepaald moment laat ik terwijl dat we aan het squashen zijn, een scheet. ik weet niet hoe het komt, ik doe dat anders noois ( ) verzekers was hij onstnapt toen ik te ver moest reken om aan een bal te kunnen, of tijdens 't omhoog springen of zo. Soit, ik had hem zelf in elk geval niet gehoord, maar hij was wel onmiskenbaar aanwezig als u begrijpt wat ik bedoel. Verdomme zeg. Ik heb nog heel de tijd de bal naar haar kant proberen terug te spelen, dasse niet aan mijn kant moest komen. Maar in zo'n kotje is dat niet veel avans. Dat was lomp. Verdomme verdomme verdomme.